Als ik de beelden op de journaals zie, dan word ik oprecht boos. Misschien is teleurgesteld een beter woord. Terwijl de helden in de zorg vechten voor het leven van Corona patiënten en vrienden van Corona doden geen afscheid kunnen nemen van hun vriend of vriendin, denkt een te groot deel van de bevolking dat we in een soort vervroegde vakantie periode zijn beland. We gaan “gezellig” massaal naar stranden en parken en jongeren houden thuis feestjes alsof er niets aan de hand is.

Is het dommigheid, egoïsme, onderschatting, onverschilligheid? Vertel het me maar. Misschien is het wel een cocktail van deze elementen. Normaal is er niets mis met een cocktail maar dit zou wel eens een dodelijke variant kunnen zijn. Hoewel de meeste patiënten die overlijden aan de ziekte boven de zestig zijn, geven de statistieken geen garanties. Vergelijk het met Russische roulette waar we mee bezig zijn in Nederland. Ook in ons land zijn er mensen van onder de vijftig overleden aan het virus. Sterker nog, de afgelopen weken vochten de artsen voor het leven van een zestien jarige jongen uit Breda. Laten we hopen en bidden dat deze jongen het heeft gered. Hoewel ik in mijn vrienden- en familie kring nog geen mensen ken die getroffen zijn, word ik en velen met mij die in dezelfde leeftijdscategorie zitten, geconfronteerd met verdriet.

“Sterven aan Corona of sterven door eenzaamheid”

De afgelopen week was ik afwisselend boos, verdrietig en teleurgesteld. In de eerste plaats was ik intens verdrietig omdat de verpleeghuizen werden gesloten voor mensen die er niet beroepsmatig hoefden te zijn. Concreet betekent dit dat ik mijn moeder van 90 vanaf deze week niet meer kan bezoeken. Voor mijn moeder betekent het bezoek van mij en mijn partner Sandra het hoogtepunt van de week. Ik weet niet of je van de week de beelden hebt gezien van koeien die na maanden op stal te hebben gestaan weer de wei in mochten. De koeien maken aandoenlijke vreugdedansjes in de wei. Zoals de koeien zich voelen, zo voelt mijn moeder zich als ze bezoek van ons krijgt. Iedereen op de afdeling Braam van Verpleeghuis Crabbenhoff in Dordrecht moet haar verhaal aanhoren of ze nu willen of niet. Iedere dag vraagt ze aan medebewoners en personeel of ze weten wanneer ik kom. Steevast zeggen ze: “mevrouw de Graag, uw zoon komt altijd in het weekend dus dit weekend zal hij ook weer komen’’. Zij leeft de hele week toe naar het moment dat ze me weer ziet en als het dan zo ver is dan zie je op het gezicht van mijn moeder, die doorgaans niet zo enthousiast is, een explosie van vreugde en geluk. Aan deze vreugde momenten is vanaf deze week een abrupt einde gekomen. Hoewel ik voor 100% achter deze maatregel sta, heeft het me zeer diep geraakt. Persoonlijk weet ik dat ze zich geen betere zorg kan wensen dan de zorg die ze nu krijgt van de toppers op de afdeling maar helaas ziet mijn moeder dit anders. Er zijn maar een paar mensen echt belangrijk voor haar en die kan ze nu niet meer zien. Iedere keer als ik haar opzocht, vroeg ze: “Cor je blijf me toch wel opzoeken en je laat me toch niet in de steek?’’.  De hele wereld kon voor haar gestolen worden zolang ze ons maar zag. Hoe ga je aan een vrouw van 90 die haar scherpte aan het verliezen is, uitleggen waarom ze ons niet meer kan zien?

Toen de maatregel van de bezoekstop werd aangekondigd, dacht ik, “nu sterft ze mogelijk niet aan de gevolgen van Corona maar mogelijk wel aan de gevolgen van eenzaamheid”. Voor een deel van de ouderen is bellen of het gebruik van skype een redelijk alternatief om contact met elkaar te houden. Voor mijn moeder is dit geen optie want zij is zo doof dat het zelfs met haar twee turbo gehoorapparaten niet goed mogelijk is om telefonisch met haar te communiceren.  Als je in een niet al te drukke ruimte recht tegenover haar zit en duidelijk articuleert dan is het wel mogelijk maar aan deze optie is de afgelopen week een abrupt einde gekomen.

De mensen die nog steeds doen alsof er niets aan de hand is, zorgen ervoor dat het langer duurt voordat kinderen hun ouders en kleinkinderen hun opa’s en oma’s kunnen zien. Zij zorgen ervoor dat de artsen binnen afzienbare tijd keuzes moeten maken wie wel en wie niet aan de beademing mag op de IC. Concreet moeten zij gaan beslissen over leven en dood. Willen de dwazen in Nederland dit op hun geweten hebben? De roekelozen in onze maatschappij zorgen er indirect voor dat het langer duurt voor kinderen weer naar school kunnen en zij zelf weer naar hun werk kunnen. De egoïsten die denken dat we in een vervroegde vakantie periode zitten, zijn er mede verantwoordelijk voor dat de overheid binnen afzienbare tijd moet besluiten om stranden en parken te sluiten en alleen nog mensen in de trein toe te laten die kunnen aantonen dat ze vanwege hun werk in de zorg gebruik moeten maken van de trein om op hun werk te komen.

“Ook voor Corona geldt, meten is weten”

Tot slot doe ik een oproep aan de overheid om wel op grote schaal te gaan testen. Het feit dat er in Italië de afgelopen 24 uur meer dan 6000 geregistreerde Corona patiënten zijn bijgekomen geeft aan dat ze daar op grote schaal testen. Hoe kan het dat ze in Italië wel op grote schaal kunnen en willen testen? Als men in China binnen twee weken een mega ziekenhuis uit de grond kan stampen omdat dit simpelweg nodig is, kunnen wij er dan niet voor zorgen dat er voldoende tests en laboratorium capaciteit komt zodat we op grote schaal kunnen testen? Als dit probleem opgelost is dan kunnen we de volgende stap zetten. In verkiezingstijd hebben we binnen 24 uur over heel Nederland een netwerk aan stembureaus opgebouwd. Kunnen we deze locaties niet opzetten om mensen op grote schaal te testen? Als we deze Corona test centra de komende weken permanent open stellen dan verminderen we het risico dat teveel mensen zich gelijktijdig willen laten testen. Deze centra kunnen we laten bemannen door mensen die hersteld zijn, ex Corona patiënten die genezen zijn verklaard. Mocht dit niet haalbaar zijn dan moeten we op z’n minst op grotere schaal testen dan we nu doen om een beter beeld te krijgen van de situatie in Nederland. Misschien worden we in Nederland wakker uit onze ongeplande “vakantieroes” als de werkelijke aantallen zichtbaar worden. Misschien zijn mijn voorstellen te utopisch en is het meer geboren uit een wanhoop om mensen aan het denken te zetten. Het is zeker niet mijn doel om de helden in de zorg te belasten met extra werk.

Nu heeft iedereen het over onze helden als we het hebben over de mensen in de zorg die vechten voor de levens van onze dierbaren. Ooit gaat deze Corona crisis over. Blijven deze mensen onze helden als de crisis voorbij is of is het dan weer business as usual? Staan we na de crisis nog steeds achter onze helden die nu diensten van 12 uur draaien als ze weer in gesprek gaan met de relevante partijen om te knokken voor het wegnemen van een ongezonde werkdruk? Staan we nog steeds achter deze kanjers als ze na de crisis knokken voor een salaris dat ze verdienen?

“ keep your distance, stay sensible, Keep hope alive’’