Als ik het heb over kleur bekennen dan wil ik hiermee niet zeggen dat iedereen de looks van Iris Apfel moet overnemen. Overigens zou ik het knap vinden als het je wel zou lukken want het is het totaal plaatje dat deze New Yorker van 98 zo bijzonder maakt. Ze is van binnen en van buiten bijzonder. Als je googlet welke quotes er op haar naam staan dan zul je begrijpen wat ik bedoel. Ieder mens heeft zijn of haar eigen kleurpallet en is op zijn of haar wijze bijzonder. Wie durft er nog uniek te zijn? Wie durft er kleur te bekennen zonder zijn of haar kleur te verloochenen?

In Nederland vinden we het erg fijn als alles duidelijk is. Als je als jurist werkt op een chique advocatenkantoor dan ‘’hoort’’ daar een bepaalde kledingstijl bij. Een kunstenaar ‘’moet’’ als kunstenaar gekleed zijn en een winkelmedewerker ‘’moet’’ herkenbaar zijn als winkelmedewerker. Maar ja, als een blanke man een baardje heeft in combinatie met een bepaalde kledingstijl dan zal dat wel onderzoeker zijn of iemand met een artistiek beroep. Maar als onze medelander met roots in Marokko een zelfde type baart draagt dan wordt hij al snel als verdacht aangemerkt. Verdacht in die zin dat hij wel extremist of terrorist zou kunnen zijn. De blanke man met baardje waar ik het eerder over had, wordt misschien wel gezien als een goedzak of nerd.  Als een vrouw van 30 of 40 zich zou kleden als Iris Apfel dan zullen we haar niet snel zien in een beroep dat wij als maatschappij als serieus bestempelen.
Hoezo niet?

Hoe mooi zou het zijn als ieder mens zijn kleurpallet aan de wereld zou kunnen laten zien, of laat je het aan de maatschappij over welke kleur ze te zien krijgen? Over het algemeen is het een kwestie van durven maar helaas kleven hier soms maatschappelijke- of carrière technische consequenties aan als je geen onderdeel uitmaakt van wat maatschappelijk gemiddeld als geaccepteerd wordt gezien. Durf je of kun je als gekleurde Nederlander je punt maken in een omgeving waarin jij met je huidskleur of culturele achtergrond afwijkt van de groep waar je beroepsmatig onderdeel van uitmaakt? Durf je te zijn of kun je zijn wie je bent als jouw seksuele geaardheid afwijkt van jouw omgeving? Iris Apfel waar ik mijn verhaal mee begon, kan volledig zijn wie ze is. Dat was zij, dat is zij en dat zal zij tot haar dood zijn.

Voor ik hier verder op inga, wil ik aangeven dat je op vele thema’s kleur kunt bekennen.
Persoonlijk vind ik het jammer dat we in een land leven waar het gemiddelde regeert. We conformeren ons aan dat wat gemiddeld genomen als oké wordt bestempeld. We zijn zo geconditioneerd om niet af te wijken van het gemiddelde. Wie is er niet opgevoed met de uitspraak: ‘’Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg”? Wie bepaalt er nu wat gewoon is en wat gek is? Is dat de overheid? Is dat de cultuur waar je deel van uitmaakt? Is dat de geloofsgemeenschap waar je lid van bent? Is het de beroepsgroep waar je onderdeel van uitmaakt? Ik kan nog zeker 10 vragen stellen maar dat ga ik niet doen. Alle vragen kunnen afhankelijk van jouw persoonlijke situatie één of meerdere keren een JA opleveren. Hoe mooi zou het zijn als je alle vragen met een DIKKE NEE zou kunnen beantwoorden.
Van huis uit ben ik opgevoed met de standaard vraag: “Cor, interessant verhaal van die docent, vriend of mede leerling maar wat vind je er nu zelf van?”.

Natuurlijk zou ik het geweldig vinden als mensen de outfit kiezen die past bij wie ze zijn en niet bij de groep waartoe ze ‘’behoren”, maar deze blog gaat zoals je gemerkt hebt verder dan een kleurrijke outfit. We moeten op alle fronten durven te zijn wie we zijn en niet met de rem erop in de samenleving staan. Het moet niet zo zijn dat we ons in alle bochten moeten wringen om de te baan krijgen die we zo graag willen. Waarom moet ik Achmed veranderen in Peter of Jermain om überhaupt uitgenodigd te worden voor een gesprek? Waarom kom in niet door de ballotage van een bepaalde sportvereniging of studentenvereniging omdat ik geen Florianne of Marie-Louise heet?

Waarom kom ik niet, of moeilijk aan de bak met een fysieke verstandelijke handicap? Overigens vind ik het woord handicap een ziek woord. Het woord handicap suggereert dat je niet voldoet aan de norm. Ben je dan gelijk aan die mooie paprika die het schap van de supermarkt niet haalt omdat het een exemplaar is met een deukje? Ik kan me geen gerecht herinneren waarin een hele paprika werd opgediend. Die mooie paprika is meer dan het deukje.
Misschien hebben de handicapdenkers wel een handicap omdat ze alles beoordelen vanuit het “perfecte” gemiddelde. Hoe kunnen we ooit wederzijds begrip krijgen voor elkaars verschillen als niet alle smaakjes in onze samenleving volwaardig deel uitmaken van onze samenleving? Ik denk niet dat het bevorderlijk is voor het behoud van je smaakpupillen als je iedere dag gekookte aardappelen met bloemkool eet met een stevige oma’s gehaktbal. Ken je deze nog: “Verandering van spijs doet eten”? De Nederlandse samenleving wordt misschien wel dood genivelleerd. Zo sterk, dat zelfs een bak peper en zout er geen smaak meer in aan kan brengen. Vier de verschillen en vier het anders zijn. Hoe mooi zou het zijn als we op een gegeven moment de betekenis van het woord anders niet meer kennen.

Laten we stoppen met elkaar te overtuigen dat de maatschappelijke norm heilig is. Als we elkaar respecteren in het anders zijn en ervan uitgaan dat iedereen naast de vele overeenkomsten ook lekker anders is dan ziet de wereld er lekker kleurrijk uit. Dus laten we kleur bekennen en de Iris in onszelf loslaten.